Rozdział 13

"i trzeba żyć ku*wa, przed nami jeszcze tyle dni."

Oczami Wiktorii

Za oknem panował pół mrok. Na niebie widniał piękny srebrzysty księżyc. Był w kształcie małego rogalika. Drzewa delikatnie kołysały się pod na potem wiatru. A wewnątrz mnie panowała walka. Toczyła się ona miedzy moim sercem a rozumem. Rozsądek w moim życiu zawsze wygrywał, ale obawiam się ze tym razem nie ma nic do powiedzenia . Uczucia biorą górę, to, co jest w sercu zaczyna przybierać coraz większej mocy.A Ja nie jestem w stanie temu zaprzestać, co prowadzi mnie do istnego szału. Moje emocje zawsze są chaotyczne. Nigdy nie odpowiednie do sytuacji. Czasem czuje się jak mała dziewczynka zagubiona w tym całym beznadziejnym świecie, która nie jest wstanie odnaleźć tak naprawdę siebie. Szukam w życiu jakiegoś celu punktu, do którego dążę i gdy jestem pewna, że go znalazłam on nagle znika mi z pola widzenia a ja znów muszę zaczynać od nowa. Teraz pojawił się ktoś, kto pomaga mi wstawać po każdym upadku. Kto nigdy we mnie nie wątpi. To osoba, która wzbudza we mnie wszystkie skrajne emocje, których wcześniej nie byłam w stanie doznać. W jednej chwile On potrafi doprowadzić mnie do frustracji ,złości, jaka ogarnia całe moje ciało. Nie ukrywam czasem mam ochotę go zabić, ale za chwile jeden mały gest wykonany w moim kierunku, może rozbroić tą cykającą bombę we mnie. Wtedy staje się jak baranek, potulna, spokojna pragnąca coraz bardziej jego bliskości. Jego dotyk przyprawia mnie o dreszcze całe ciało przechodzi fala rozkoszy. W tych momentach cały ten banalny i szary świat traci jakiekolwiek znaczenie. Liczy się tylko ta sekunda. Mój oddech przyśpiesza. Staje się nierównoległy i płytki. Płucach jakby zmieszały objętość i pobierają z otoczenia coraz mniej cząsteczek tlenu. Moje policzki oblewają się purpurą. One płoną żywym ogniem, gdy tylko on jest w zasięgu wzroku. Ja, mała istotka nie jestem w stanie zapobiec tym wszystkim reakcją. Próbuje, lecz moje starania schodzą na manowce. Serce jakby prowadziło własne odmienne życie nawet nie pytając mnie o zdanie. Może właśnie powinno? Przecież kontrole nad własny życiem podobno mamy my sami. Tylko, dlaczego nie potrafimy powstrzymać swoich uczuć w kierunku drugiej osoby? Nie potrafimy wywołać uczuć, jakie każdego dnia targają nasze ciało. One są mimo naszej woli. Przecież nigdy nikt nie zapytał czy chcielibyśmy się zakochać się...

Dziś wypuścili mnie ze szpitala. Jestem u dziadków. Czuje się ty nieswojo. Tak jakbym nie pasowała do tego domu. Jakbym była puzzlem zupełnie innej układanki. Mam teraz mały skromny pokój, który urządzili moi dziadkowie. Przyznam ze nie był  najgorszy ,moja babcie ma dobry gust. Jednak nadal nie czuje się tu jak u siebie. Czuje się wręcz jak intruz, mimo że nikt mnie tak nie traktuje.

 Jestem totalnie odcięta od świata. Dom moich dziadków znajduje się na obrzeżach miasta, co zdecydowanie utrudnia mi wszystko. Moim częstym gościem jest Julka. Przyjeżdża do mnie, jeśli tylko może. Kochana z niej przyjaciółka. Dowiedziałam się również o całej sytuacji z Sandrą, myślałam nawet by jakoś załagodzić ta sytuacje i pogodzić się z nią, ale Julka kategorycznie mi tego zabroniła.

Oskar, Maks i Kuba pojechali do Nowego Yorku na turniej piłki nożnej. Startują w nim młodzi zawodnicy, który chcą pokazać umiejętności .Z powodu tego wyjazdu od tamtego incydentu nie rozmawiałam z blondynem. To wszystko zżera mnie od środka. Sama nie wiem, co mam myśleć....Jutro na jednym z nowojorskich portali emitowane będą zawody, na których są chłopcy z naszej szkoły. Jestem już umówiona z Julką na seansie.

****

Następnego dnia

Chłopaki rozgrywali właśnie decydujący mecz. Przegrywali trzy do dwóch. Widać było na ich twarzy wielkie zdenerwowanie. Jednak ja i Julka nadal nie traciliśmy nadziei na ich wygraną. Zacisnęliśmy pięści z całych sił. W końcu strzelili wyrównującą bramkę. Zostały ostatnie minuty meczu. Widać było zmęczenie na twarzach zawodników. Każdy z nich dawał z siebie wszystko. Nie ważne, jaki był by wynik moim zdaniem obie drużyny zasługują na wielki podziw. Piłka zmierzała do naszej bramki na szczęście bramkarz obronił strzał. Nastąpiła szybka kontra naszej drużyny i co?

-Gol- zaczęliśmy piszczeć z Julką z całych sił.Do pokoju wszedł przerażony tym Dziadek

- Co się stało? Wiktoria wszystko dobrze?

- Dziadku wygrali rozumiesz?

- Ale kto ?

- Oskar. To znaczy nasza drużyna. W piłkę. 

- I dlatego tak się drzecie? - Pokiwaliśmy z Julką  równocześnie głowami na znak potwierdzenia

- Nastolatki- Dziadek teatralnie  przewrócił oczami. Co w jego wykonaniu wyglądało komicznie. Po chwili ponownie nasze oczy skierowane były na ekran laptopa. Trwała przerwa, po której wywiad mieli udzielić chłopaki. Z kuchni usłyszałam głos babci bym na chwile przyszła do kuchni. Przyszła, czyli przyjechała na moim dwukołowym jakże kochanym Wózku. Posłyszenie wykonałam polecenie babuni i już po chwili byłam na miejscu

- Co tam?

- Przyszedł do ciebie list

- List? Od kogo?

- Od twojej matki...

- Że co proszę?

- Twoja matka była tu rano, zanim jeszcze wstałaś i kazała ci go przekazać.

- Nagle przypomniało jej się ze istnieje? Gdzie była wcześniej jak jej naprawdę potrzebowałam?

- Każdemu należy się druga szansa. Nawet jej .Nie odtrącaj jej . Ona cie kocha.

- Ja jej nienawidzę. ..Nie chce by chociaż w jakimkolwiek stopniu uczestniczyła w moim życiu. Dla mnie nie istnieje.

- Wiktoria !! To twoja matka .

- Ja nie mam matki. Oficjalnie jestem dzieckiem z próbówki. A teraz babciu ja już musze wracać do Julki.

-A co z listem?

-Wyrzuć go do kosza ....- Zawróciłam wózkiem i czym prędzej udałam się do swojego pokoju.- Po co ona do mnie pisze? Czego chce? Ja nie chce jej znać, niech da mi spokój. 

- Ale kto? O co chodzi?- Usłyszałam głos Juli 

- Moja matka napisała do mnie list.

- Że co ??!

-To samo co wcześniej...

- Zamierzasz go przeczytać?

- Nie...Nie ważne lepiej powiedz, co mnie ominęło?

- Nic, same reklamy. O właśnie zaczyna się... A i do tego tematu wrócimy. 

- Jasne...- Powiedziałam już prawie nie słyszalnie

Na ekranie pojawiły się się znane mi twarze. Widać było na nich wielkie zmęczenia a przede wszystkim radość z wygranej.

-Jak czują się świeży zwycięzcy?- Zapytała dziennikarka komentująca cały mecz 

-Zajebiście to znaczy zajefajnie -Powiedział Kubuś

- Jakie macie plany na przyszłość? Co zamierzacie robić w najbliższym czasie?

- Jeszcze o tym nie myśleliśmy jesteśmy w szoku- Powiedział któryś chłopak z drużyny.

- A ja chce wrócić do kraju i w końcu znaleźć się u boku mojej dziewczyny. 

Julka kochanie wracam z pucharem - Na twarzy mojej przyjaciółki pojawiły się ogromne rumieńce. Biła od niej duża radość. Słowa Maksa były naprawdę mega słodkie.

- U widzę ze romantyk z ciebie. Dziewczyna na pewno się ucieszy.

Dziennikarka zadała jeszcze kilka rutynowych pytań po czym zakończyła się cała transmisja.

- Czy on nie jest kochany?- Twarz Juli promieniała.

- Tak , tak jest .

Dwa dni później .Wieczór...

Czekałam właśnie na Kubę ,Maksa ,Oskara no i oczywiście Julkę.  Wczoraj chłopaki wrócili  do Polski. Stęskniłam się z nimi strasznie. Już nie mogę się doczekać aż ich  zobaczę.

W końcu usłyszałam wyczekiwany dzwonek. Babcia odtworzyła drzwi i zaprosiła cała ekipę do mojego pokoju

- Hej piękna- I po chwili od razu wylądowałam w ramionach Kuby.

- Cześć. .- Przytuliłam go z całych sił. Po chwili usłyszeliśmy chrząknięcie Oskara. 

- A ze mną to się nie przywitasz?-Oderwałam się od zielonookiego a następnie  wyciągnęłam dłonie w kierunku blondyna

- To chodź tu .- I po chwili znalazłam się w jego uścisku .On tylko wyszeptał mi do ucha.

-Stęskniłem się za tobą skarbie.- Na jego słowa moje serce znowu zaczęło bić nieubłaganie szybko. Następnie przywitałam się z Maksem i Julką .

- Jak było w tym wielkim świecie ?

- W sumie całkiem fajnie. Nie wychodziliśmy z hotelu. Wiecie ciągłe imprezy i mnóstwo zgrabnych dziewczyn.- W oczach Kuby zauważyłam małe  płomyczki. Widać  było że widok pięknych kobiet daje mu mnóstwo jak by to ująć. Satysfakcji ? Po prostu boginie seksu napalają naszego kasanowe, że aż buja w obłokach.

 - Pffff...Jaki z ciebie prymitywny facet tylko na wygląd lecisz. Jak jakaś ci tyłeczkiem przed twarzą pokręci już musisz ją zaliczyć....- krótko scharakteryzowałam charakter chłopaka

- Ale tyłeczek musi być taki ….Mmmmm… No wiesz. Zgrabny- Wszyscy wybuchliśmy śmiechem.

- Oj Wood jaki z ciebie prostak.- Słusznie skomentowała to moje przyjaciółka -Dajmy naszemu przystojniakowi spokój lepiej powiedzcie czy macie jakieś zdjęcia.    

- Mnóstwo- Podłam im swojego laptopa po czym wszyscy wspólnie zaczęliśmy oglądać wszystkie zdjęcia. Niektóre były naprawdę przekomiczne . Widać było że nasi chłopcy wypili bardzo duża ilość alkoholu .Nagrany był też jeden filmik. Od razu go włączyliśmy .Mimo protestów naszego podrywacza .

Kuba tańczył striptiz. Przegrał zakład a taka była jego kara. Musze przyznać że jego kocie ruchy były naprawdę seksowne. 

- Mrry..Kubuś... Ah te ciałko - Na twarzy chłopaka pojawiły się drobne rumieńce- Czy ktoś tu się zawstydził ?

- Wyłączcie ten film..

- A co rozbierzesz się do naga?

- Nie. Kurwa Oskar wyłącz to...- Spiorunował go wzrokiem a następnie wysłał mu sms.

- Ej co jest grane co to za tajemnice w towarzystwie ?- Oskar momentalnie po odczytaniu sms chciał wyłączyć ten film jednak skutecznie z Julką mu to uniemożliwiłam. Niestety to co tam zobaczyłam przeraziło mnie. Nagle kamera obróciła się o 180 stopni. A w obiektywie zobaczyłam Oskara liżącego się z jakąś dziewczyna. Zapewne gdyby mógł to pewnie zaraz by ją przeleciał....Nie to nie może być prawda….                     

___________________________________________

Przepraszam wiem że długo czekaliście na ten rozdział. Zawaliłam na całej linii ale uwierzcie mi ostatnio miałam sporo na głowie. Poprawianie wszystkich ocen mnóstwo nauki a przez to brak czasu na pisanie. Do tego wszystkiego totalny brak weny . Liczę chociaż na to ze ten rozdział wam się spodoba :)

Komentujcie kochani , to daje mi dużo sił do pisania :)