Rozdział 6

Powinnam zrozumieć, że nie byłeś tego wart.

Oczami Julki

Mijały miesiące a ona ciągle się nie budziła. Kilka dni temu odbył się proces przeciwko jej ojcu. Został skazany na trzy lata.  Nie byłam zadowolona z tego wyroku. Temu człowiekowi należała się znacznie większa kara. Okazało się, że podczas bójki był pod wpływem alkoholu. Był jednak jednym z lepszych prawników, więc się wybronił. Matki Wiktorii nie widziałam ani na Sali sądowej w szpitalu też nigdy nie była. Ja chodziłam do Wiktorii w każdym wolnym czasie, przez co trochę zaniedbałam związek z Maksem. Wiktoria jest jak moja siostra po prostu nie mogę jej zostawić. Jednak jednego dnia wszystkie się zmieniło.

Umówiłam się z Maksem na spacer. Chciałam spędzić trochę czasu tylko we dwoje. Był dość ciepły majowy wieczór. Siedziałam z moim chłopakiem na ławce

-O czym misiu myślisz?- Spytałam, bo chłopak prawie nic nie mówił

- O wszystkim i o niczym. Po prostu stęskniłem się za takimi dniami. Ty prawie ciągle jesteś w szpitalu. W ogóle nie masz dla mnie czasu.

- Wiem słonko i przepraszam cię za to. Ale wiesz jak ważna jest dla mnie Wiktoria. Po prostu brakuje mi jej.

- Ważniejsza ode mnie

-Wcale nie, nie mów tak

-Taka jest prawda. Po za tym ja nie chce byś marnował czas na wizyty u niej.

-Co mam przez to rozumieć?

- Myszko no zobacz przecież Ona raczej już z tego nie wyjdzie. Po co masz tam chodzić?  Musisz się pogodzić z jej odejściem.

- Ty chyba nie mówisz poważnie?!- Odsunęłam się od chłopaka na dość duża odległość.

- Mówię poważnie. Nie zamierzam słuchać więcej jak ciągle o niej gadasz. Wiktoria dziś się uśmiechnęła. Ścisnęła moją rękę… Mam tego dość. To twoje paranoje.. Zrozum ona już odeszła przy życiu trzyma ją tylko aparatura.A tym musisz się z tym pogodzić.

- Maks… Myślałam, że będziesz ostatnią osobą, od jakiej to usłyszę. Miałam nadzieję, że mnie rozumiesz!!!Gdzie się podział ten chłopak, w którym się zakochałam? On nigdy nie powiedziałby takich, słów.

- A ty nie jesteś dziewczyną, którą ja kocham. Kiedy ostatnio wyszliśmy gdzieś na imprezę, do ludzi?

- Tobie chodzi tylko o te jebane imprezy?

- Nie Julka ja chce ciebie taką, jaką byłaś, bo teraz stałaś się…

- No, kim się stałam?!! Dziwadłem??!!

- Nie o to mi chodziło.

- Wiesz, co? Nienawidzę cię. Jesteś pierdolonym egoistą i wiesz, co?!!! Może i jestem dziwadłem, ale już nie twoim. Między nami koniec.!!! Wypierdalaj z mojego życia!!! – Odwróciłam się napięcie i ruszyłam przed siebie. Dopiero teraz pozwoliłam moim łzą wypłynąć. Z daleka słyszałam jak mnie woła, ale nie miałam zamiaru się odwracać. Tak kocham go a w słowie nienawidzę cię było więcej miłości niż myślałam …

I tak właśnie zakończył się mój związek. Płakałam dość długo. Unikałam go jak tylko mogłam. Oskar stanął po mojej stronie, przez co pokłócił się z Maksem. Kuba próbował ich pogodzić, przez co stał się wrogiem ich obojgu. Sandra znalazła chłopaka a my poszliśmy w odstawkę.  Cała nasza paczka się rozsypała. Każdy poszedł w swoja stronę. Wydaje mi się, że to Wiktoria trzymała nas wszystkich razem a gdy jej zabrakło wszystko się rozsypało.

Oczami Autorki

Minęły cztery miesiące odkąd Wiktoria zapadła w śpiączkę. Przy jej łóżku zawsze ktoś był. Jej przyjaciel Oskar przychodził każdego wieczoru. Opowiadał jej o wszystkim. Często mówił ze tęskni, jak mu jej brak. Zawsze prosiłby walczyła. Częstym goście była też jej przyjaciółka Julia Kilka razy pojawiła się też jej matka. Oprócz nich dziewczynę dowiedział się brat z dziatkami, którzy go adoptowali..Filip bardzo tęsknił za siostrą. Przynosił jej do Sali swojego ukochanego misia by Wiktoria nie czuła się samotna i by on bronił ja przed złem. Mały stał się zamkniętym dzieckiem. Nie rozmawiał prawie z nikim. Uszła z niego cała dziecięca radość.

Oczami Filipa

Siedziałem na łóżku mojej siostry. Bjakowało mi jej. Steśniłem się za nią. Ona tak duzio spała. W ogóle nie chciała się obudzić mimo że byłem grzeczny. Boje się że się na mnie obrazjła i już nigdy nie wstanie.

- Filipku musimy już wracać pożegnaj się z siostra. Odwiedzimy ją jutro. My z Dziakiem idziemy do lekarza na chwile.Poczekaj na nas na korytarzu.- Wyszli z Sali. Ja natomiast przytuliłem się do siostrzyczki.

- Nje majtw się jutro przyjdę do ciebie . I opiekuj się dobrze panem Uszatkiem. On obieciał że zaopiekuje się tiobą.Kojam Cię wiktoruś.

***

Oczami Oskara

Siedziałem właśnie na lekcji Fizyki. Jako że był koniec mieliśmy totalne luzy? Każdy robił, co chciał. Byle nie przeszkadzać nauczycielce, która wypełniała jakieś papiery. Założyłem słuchawki i odpłynąłem w świat muzyki. Z rozmyślań o moim życiu przerwał mi dzwoniący telefon. Na wyświetlaczu zobaczyłem numer nieznany. Odebrałem weź większego entuzjazmu.

-Halo?

- Oskar?

- Tak. A z kim rozmawiam

- Babcia, Wiktorii z tej strony.- Od razu na te słowa wyprostowałem się na krześle a moje ciało przeszły nieprzyjemne dreszcze.

- Czy coś się jej stało?

- Powinnaś przyjechać do szpitala jak najszybciej.

-Zaraz będę.- Wstałem jak oparzony z krzesła.Maks pierwszy raz od wielu tygodni się do mnie odezwał.

-Co się stało??

- Wiktoria Ona chyba…- Nie wiedziałem, co powiedzieć czy ona właśnie mnie zostawiła?

- Kurwa stary lec weź mój motor. Ja idę po Julkę.

- Dzięki. – Jak najszybciej wybiegłem ze szkoły? Facetka cos krzyczała, ale nie obchodziło mnie to. Wsiadłem na motor i nie zważając na ograniczenia prędkości i czerwone światła jechałem w stronę szpitala. Boże byle nie było za późno…

_______________________________________________________________________

Przepraszam za ponowne opóźnienie. Cóż kiepski okres w życiu . Następny rozdział postaram dodać się w sobotę.

Dziękuje za wszystkie komentarze one wiele dla mnie znaczą.