Rozdział 10

Najgorsze jest to, że w chwilach dla nas najtrudniejszych musimy znosić jeszcze samego siebie.

Oczami Wiktorii

-Jakieś półtora roku temu miałem wypadek i trafiłem do szpitala. Byłem sparaliżowany tak samo jak ty. Moim życiem była piłka nożna wiec jak się domyślasz był to ogromny cios. Potem mój wujek, czyli twój lekarz zaopiekował się mną zapewnił mi dobra opiekę medyczną potem rehabilitacje. Nie poddawałem się i jak widać chodzę o własnych nogach. Co prawda moja kariera piłkarska przepadłą, ale cóż życie…- Jego twarz wyraźnie posmutniała

- A co się stało, że miałeś wypadek?

- yyy to długa historia. Musiałbym powiedzieć ci całe moje życie.

- Proszę bardzo ja chętnie posłucham.

- Uparta jesteś.

- Cóż ma się ten dar. A teraz mów.

-Moje dzieciństwo na początku było idealne. Rodzice rozpieszczali mnie na każdy, kroku w końcu jestem jedynakiem. Jednak przyszedł takie okres, że z dnia na dzień wszystko zaczęło się zmieniać. Ojciec stracił prace. Zaczął pić. Cały dom spoczął na głowie mojej mamy. Zaczęła brać dodatkowe etaty. Całe dnie i noce pracowała a gdy tylko miała chwile czasu to poświęcała go mnie. Pewnego dnia zasłabła w pracy. Jak się okazało później miała raka, z którego nie była już w stanie się wyleczyć .Kilka dni po diagnozie zmarła. – Mówiąc te słowa jego głos zadrżał widziałam ze to było dla niego trudne, ale jednak kontynuował. -Miałem wtedy szesnaście lat. O wszystko obwiniałem siebie a przede wszystkim ojca. Znienawidziłem go. Po jej śmierci zaczął pić jeszcze bardziej. Ja pojawiałem się w domu raz na tydzień by wziąć czyste ubrania .Tułałem się po znajomych.  Mój rodzinny dom stał się ostatnim miejscem, w którym chciałem być.

- Skąd ja to znam ….Przepraszam mów dalej.

-Więc, na czym skończyłem?… A już wiem. Człowiek, który był kiedyś dla mnie autorytetem stał się niczym. Z resztą ja dla niego też.Wtedy całym moim życiem stała się piłka nożna. Całe dnie spędzałem na murawie. To była taka odskocznia od wszystkiego. Na boisku czułem się sobą. Nie było tam problemów i tego całego bagna. Byłem tylko ja piłka bramka. Po kilku miesiącach jednak wpadłem jak to się mówi? Złe towarzystwo Zacząłem pić, palić któregoś wieczoru sięgnąłem po heroinę. Uzależniłem się od niej, mimo że ciągle wmawiałem sobie, że w każdej chwili mogę przestać. Na początku miałem pieniądze i wszystko szło gładko miałem dobrego dostawce, które bez problemu załatwiał mi towar.

. I jednego deszczowego wieczoru wszystko się zmieniło. Całe moje życie legło w gruzach.          

Impreza trwała na całego. Muzyka rozchodziła się po całej dzielnicy. Siedziałem na jednej z kanap, która znajdowała się w salonie. Jak zwykle byłem pod wpływem narkotyku zmieszanego z alkoholem. Odpłynąłem cały świat w tym momęcię wydawał mi się taki kolorowy. Nic nie było wstanie wyrwać mnie z tego pięknego świata, który należał tylko do mnie. Obok mnie znajdował się mój kumpel i jego dziewczyna. Byli w swoich światach tak samo jak ja.

Po kilku godzinach impreza zaczęła rozkręcać się coraz bardziej moja boska substancja przestawała działać. Postanowiłem, więc strzelić sobie jeszcze jedną działkę. Co tam jak szaleć to na całego. Jednak w toalecie, gdy przygotowywałem się do zastrzyku pojawił się mój dawny kumpel. Przestałem się z nim zadawać odkąd poznałem nowych znajomych , rozpocząłem nowe życie.

- Czy ciebie do końca pojebało? Nie widzisz jak się staczasz?! Łukasz do cholery jasnej, co się z tobą dzieje

- Gówno cię to obchodzi to moja sprawa.

- Jestem twoim przyjacielem nie mogę patrzeć jak marnujesz sobie całe życie.

- To moje życie. Moja sprawa.- Wtedy on wyrwał mi heroinę i spuścił w toalecie. Wściekłem się wpadłem w szał. Zacząłem okładać go pięściami. Nie miał nawet jak się bronić. Wtedy przypadkowo popchnąłem go na umywalkę. Walną rogiem głowy o jej krawędź. Wszędzie była krew.

- Boże, co ja zrobiłem…. Paweł …. Zabiłem go zabiłem….- Całe moje ciało zaczęło trząść się ze strachu. Nie wiedziałem, co zrobić jedynym rozsądnym wyjściem była ucieczka. Wybiegłem z łazienki najszybciej jak się dało. Wsiadłem na motor. Jechałem najszybciej jak mogłem nie zważałem na światła ,przechodniów. Nagle zobaczyłem mocne reflektory samochodowe Potem była tylko ciemność…

 Kilka dni później obudziłem się w szpitalu, ale nie chciałem  żyć. Nie po tym, co zrobiłem…- Przerwał i spuścił głowę do dołu. Widziałam na jego twarzy ból. Nadal wszystko przeżywa jakby stało się to zaledwie kilka dni temu.

- A ten przyjaciel Paweł, co z nim?

- Jakaś dziewczyna znalazła go tam zadzwoniła po pogotowie. Na szczęście uratowali go. A wiesz, co on zrobił?- Kiwnęła przecząco głową-Pewnego dnia zjawił się u mnie w Sali. Nie ukrywałem zadziwiło mnie to. Przecież on powinien mnie nienawidzić. Na początku myślałem ze przyszedł mi przywalić lub coś w tym stylu . W sumie należało mi się za to wszystko. Jednak on tego nie zrobił wręcz przeciwnie wybaczył mi wszystko i zmotywował do walki do życia. Nawrzeszczał na mnie, że zachowuje się jak baba. Lituje się nad sobą zamiast wziąć się w garść. To on sprawił ze teraz tu jestem, że się nie zabiłem, że mam przyjemność z tobą rozmawiać.

-Okazał się prawdziwym przyjacielem.

- Tak. Teraz wiem, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w tych najgorszych chwilach. On mnie nie opuścił mimo tego, co mu zrobiłem. Potem zacząłem rehabilitacje, byłem na odwyku. Mój wujek brat mojej mamy a tak jak już wspominałem twój lekarz zapewnił mi mieszkanie jakiś start po tym wszystkim…. No i to właśnie moja historia

- W sumie nie wiem, co powiedzieć.

- Nie musisz nic mówić. Ty przeżywasz teraz podobną sytuacje więc wiesz że żadne słowa tu nie pomogą.

- Masz racje. A wiec to twój wujek cię tu przysłał?

- Tak. To znaczy nie chciałem przyjść sam . Mój wujek opowiedział mi trochę o tobie stwierdził że ja prędzej do ciebie dotrze i cię zrozumie niż jakiś psycholog

- W sumie miał racje..

- Teraz czas na twoją historie…

-No chyba tak…- Powoli zaczęłam opowiadać mu o swoim życiu. Na początku szło mi to ciężko. Nie lubię opowiadać o tym, co przeszłam.Jestem osobą, która woli wszystko trzymać w sobie. Jednak  otworzyłam się totalnie. Opowiedziałam mu wszystko, co przeszłam. Nie powstrzymywałam łez. Bo, po co? One, chociaż dają mi drobne wewnętrzne ukojenie. Łukasz nie przerywał mi. Słuchał uważnie nie dodawał zbędnych komentarzy.

-No i wszystko skończyło się na tym ze jestem teraz inwalidką.

-Przecież nie jest powiedziane że musisz być nią już zawsze.

- Szczerze ? To nie wierze w cuda. Nie będę robiła sobie zbędnych nadziei.

- Nie możesz tam mówić a tym bardziej myśleć. Dopiero co wyszłaś ze śpiączki. Może to tylko chwilowe. Nie będę cię pocieszał bo to bez sensu ale powiem ci że nie należy tracić nadziei.

- Ja nawet jej nie mam.

- Masz masz . Każdy ją ma. Wiesz co ci teraz pomoże. Oprócz mojego nie zastąpionego towarzystwa?

- No co takiego ?

- Nie myśl o tym co złego cie spotkało. Teraz skup się na przyjaciołach których ci nie brakuje. No i chłopaku .To ci pomoże

- Możliwe. A i nie mam chłopaka

- Jak to ?

- Tak jakoś wyszło

- Jakiś koleś podawał się za twojego chłopak. Podobno uratował ci życie. zachował zimną krew i to dzięki niemu żyjesz…- Podawał się za mojego chłopaka? Uratował mi życie. Chwila, chwila ostatnie co pamiętam to głos Julki …Mam tylko jakieś przebłyski. Głos Oskara. Tak zdecydowanie tak Czy to znaczy że to Oskar mnie uratował?

-Ziemia do Wiktorii..Dobrze się czujesz jakoś zbladłaś.

- Tak .To znaczy nie. Przepraszam wracajmy już.-poczułam dziwne ukucie w sercu. A potem znów tylko ciemność.

 Oczami Łukasza

Siedziałem z Wiktorią w parku przed szpitalem . Opowiedziałem tej dziewczynie całe moje życie. Zazwyczaj nie rozmawiam o nim z niki. Ona jednak sprawiła ze chciałem powiedzieć jej wszystko . Przy niej czułem się dziwnie. Na jej uśmiech moje serce zaczyna bić mocnej a jej głos jest melodią dla moich uszy. Polubiłem ją i to bardzo. Później to ona opowiedziała mi swoją historie. Widać że przeżyła wiele. Czułem z nią jakąś więź której nie byłem w stanie opisać. Rozmawialiśmy dość długo. W którymś momencie jednak zauważyłem ze z dziewczyną coś się dzieje

-Ziemia do Wiktorii..Dobrze się czujesz jakoś zbladłaś.

- Tak .To znaczy nie. Przepraszam wracajmy już.- Wtedy niespodziewanie straciła przytomność. Próbowałem ją obudzić jednak na marne. Sprawdziłem puls. Był strasznie słaby. Nie zastanawiając się wziąłem ją na ręce i czym prędzej pobiegłem w stronę oddziału na którym wcześniej leżała.Na korytarzu zobaczyłem chłopaka jak zobaczył mnie z Wiktorią na rękach od razu do nas podbiegł.

- Co jej zrobiłeś?! Kim ty jesteś!!!! Zostaw ją

- Uspokój się nie widzisz straciła przytomność zamiast mnie zatrzymywać to leć szybko po lekarza.- Chłopak wykonał posłusznie ,moje polecenie. To pewnie ten cały Oskar … Dopiero go poznałem a już go nie lubię….

_______________________________________________________
Myślałam ze ten rozdział wyjdzie mi lepiej...no ale cóż jest jak jest nie ma co narzekać :)
W kolejnym będzie się działo więcej.:)
No i oczywiście po raz któryś dziękuje za wszystkie kometarze!!!:*